Dzisiaj gra wielka orkiestra serc - WOŚP

Oby ta idea grała do końca świata i nawet jeden dzień dłużej

.

Od początku, od zbierania na ówczesnych dworcach PKP, to był impuls serc i hasło do jednoczenia się wszystkich z wszystkimi. Czuliśmy wszechogarniający Polaków impuls solidarności i jedności. 

Wielu z nas, ówczesnych wolontariuszy, a i sympatyków akcji czuło swoiście "narodową dumę", o której mówili wówczas wszyscy. A zaczęło się od małych dworców po duże, dla mnie ważnym był wrocławski. Mieliśmy szansę na poczucia braterstwa, że Każdy z nas jest ważny i takoż samo Jego najmniejszy grosik. Zazdroszczono nam tego zrywu o czym miałem okazję się przekonać - pałętając się co nieco i słuchając co mówią też o akcji - zagraniczni. Mile łechtało patriotyzm. 

Dzisiaj mi idzie zaraz na szóstą dekadę ale z dumą noszę przyczepione mi przez  kilkuletniego szkraba serduszko Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. 

Bo przypomina mi o moich, może naiwnych nadziejach, które jeszcze, ku mojemu zdziwieniu i zdziwieniu mojego życiowego doświadczenia - w sercu się tlą ... jeszcze. 
Wtedy słowa, które śpiewając tak czasem wywrzaskujemy na stadionach, na "szwancparadach" politycznych, i w pompatycznych manipulowanych sytuacjach wszelkich maści i proweniencji - wtedy te słowa bez buty, a z umiłowania w głębi duszy mają dla mnie sens. Wtedy towarzyszą inne Ignacego Krasickiego, które niejako mi tłumaczą trwanie przy swoim. przy własnych poglądach.

Przypominają bunt, nasze dawne niezgody - na układy, upodlenie i bezsilność. Tamte pierwsze dni Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy były równoznaczne z szansą, którą teraz mamy niestety ... szansę stracić, dzieląc się. Szkoda by było i zaistniało - bo widocznie historia niczego co poniektórych chyba nie nauczyła.  Ale kto malkontent to trudno - jego sprawa, byle nie był zagrożeniem dla współobywateli. Przypomina się mi taki wiersz Wiesławy Szymborskiej, tej wcześniej, a teraz kolejnej, niekoniecznie lubianej noblistki. Wierszyk znajdziecie Państwo tu klikając. 

BANWI