Prawdziwy dotyk teatru

No i nieważne gatunki – bo to teraz, raczej chyba nie jest w modzie znać je. Wychodzi się na jakiegoś kogoś, co ... się mądrzy. A przecież drzewiej, z braku pewnie pełnych półek, łatwiej było rozmawiać o teatrze z wieloma ludźmi niż teraz. A może się mylę i też nie sugeruję - co puste półki mają wpływ na lepsze rozumienie teatru, “chociaż …" ale teraz już tak serio

Teatralna uczta na scenie Klubu 22`BLT

.

Uwielbiam teatr ruchu. Wczoraj mogłem nasycić duszę, umysł i oczy. Zresztą Bóg raczy wiedzieć, co jeszcze. Bowiem chłonę całym sobą, całym jestestwem, co ze scenicznych desek dostaję. Taki teatrochłon jestem. I szlus!  

Wczoraj na scenie Klubu 22. Bazy Lotnictwa Taktycznego, m.in. z okazji międzynarodowego dnia teatru - spotkały się dwie trupy (nie na miejscu byłoby mylić słowo “trupa” np. z nieboszczykami). 

Więc spotkały się przed malborską publicznością dwie trupy teatralne. Jedna Voletty Jankowiak (“Dwa Słowa” z Malborskiego Centrum Kultury i Edukacji) druga Dominiki Grendy (“No i Dobra!” z Klubu 22. Bazy Lotnictwa Taktycznego). 

Razem wspólnie no i … można 

Obie panie, tu instruktorki teatralne - podkreślając, że od co najmniej dwóch lat, nie konkurują ze sobą wraz z zespołami - a szczęśliwie współpracują we wszystkich możliwych teatralnych i organizacyjnych dziedzinach.  

Pokazały wczoraj na scenie  przeplatane gatunkowo bardzo ciekawe obrazy teatralne. W tych grupowych przeważał Teatr Ruchu, choć by się doszukał tam i innych elementów, z innych rodzajów przekazu. 
Ale i mieliśmy możliwość tego wieczoru obejrzeć dwa monodramy.  Pierwszy to „Wywiad” w wykonaniu Emilii Karwasz,  (“No i Dobra!”). 

Niesamowita Emilia

Trochę oczy wybałuszywszy, bom wrogiem ról starszych doświadczonych życiem lubo umierających - granych przez dużo młodszych. Ale to moje skrzywienie poniekąd zawodowe.  Coć na kształt i w rodzaju; konkurs recytatorski a tu przedstawicielka młodszej klasy szkoły podstawowej “recytuje” ...“Czy to kula synku … czy ci serce pękło? (…). 

Gdzie Baczyński się w grobie przewraca a żądza mordu na pani polonistce, która ten wiersz z pewnością wybadała, lub dopuściła do prezentacji rodzi niebezpiecznie w sercu i umyśle słuchającego. A gdy jeszcze recytatorka ma i talent, i głos, dykcję i wszystkie te fajne rzeczy?!  

A tu... w wypadku Emilii Karwasz. Na początku, zapaliły mi się wszystkie lampki kontrolne i złośliwiec wredny we mnie się odezwał. Po chwili jednak, coraz bardziej zawstydzony się chował w głębi mnie samego. Bowiem reżyseria Dominiki Grendy i gra Emilii powolutku zaczęły uczyć mnie chłonącego to co słyszę i widzę … pokory. Oj tam, znalazłby złośliwiec parę rzeczy – co i zawodowcom na scenie za pieniądze, w dniu premiery się zdarzają.  

A tu proszę, wykrzesała! Wróć! Emilia zapaliła cieplutki i konsekwentny wizerunek postaci. Bez zbędnych wodotrysków - na tyle by widzieć i słyszeć bez domysłów, że starowinka. Bez zbędnej i przesadnej charakteryzacji, ale akuratnej - od lekuchno pofałdowanych rajstop, po sweter przyciężki dla drobnej postaci, włosy, mimikę.  Ba trzymała to równo i logicznie.  Ona młoda - wiedziała kogo gra. Tak ustawione emocje, że słowa obrazami pokazywała. 

Zmuszając, jak kto wrażliwy, to i do obtarcia łezki z kąta oka. No i głos cudny w ustach a z krtani młodej - monotonnie bez tego, co młodym trudno trzymać w ryzach a starszym przypisane w zachowaniu, Głos a potrafił zrobić co miał z widzem zrobić. Widownia cicho jak makiem zasiał.  Słychać tylko było bezwstydne szczękanie migawek aparatów fotograficznych (w tym niestety i mojego – przepraszam). 

Każdy z wczorajszych spektakli 

Zresztą o każdym ze spektakli można byłoby pisać wiele, bardzo wiele. Wiele podobnie w pochlebstwach. 

Tu wielki szacunek dla reżyserów i organizatorów. Wielki ukłon dla pomysłów i przedstawianych form. To była uczta! 
Po zakończeniu widowiska i wszelkich podziękowań, gratulacji rocznicowych i tych gdzie się kto dostał w eliminacjach – rozmawialiśmy przez chwilę z Marią Seibert.

Chwaląc i ciesząc się zdolnymi młodymi ludźmi. Nie tylko w dziedzinach teatru. 

Oboje to kontestowaliśmy taki ładunek powagi wręcz smutku, który wybrzmiewał wczoraj gatunkowo w spektaklach. Z naszego oglądu wynikało, że to młodzi artyści wybierają wspólnie z instruktorami kierunki.
Owszem były momenty w których dystans do rzeczywistości wymuszał śmiech, ale był to raczej śmiech z tragedii naszego społecznego i zawodowego funkcjonowania (”Hodowla masowa” - No i Dobra!).
Czy też piekielne spojrzenie na ziemski rodzimy padołek. W świetnie ekspresyjnym monodramie „XYZ” w wykonaniu Weroniki Kosior z Dwóch Słów. Tylko dlaczego ciarki przechodziły, gdy Weronika powtarzała o kim mowa i o jakim miejscu we wszechświecie?! Swoją drogą ta osoba to ogromny potencjał. No i potrafi sobie zaskarbiać publiczność (wyłączając obowiązkowe, słyszalne również, wsparcie przyjaciół)

Nie dość że uczta to i fajne pomysły


A jeszcze, nie dość ze uczta to jeszcze fajne pomysły “Dwóch słów” w spektaklu „Wolność, Głupcze!” czy krótkiej “epopei o butach, skarpetkach na nogach” przy lekuchno podniesionej kurtynie – spektakl etiuda „Patrz pod nogi”. No wszak mógł każdy z widzów się utożsamiać bezkarnie. Trafione i zatopione a takie wydawało by się proste.  

Trochę mi przeszkadzała nowomodna elektroniczna i cudowny głos informacyjny co, kto i dlaczego. Jeśli się nie mylę był to sympatyczny program do edycji głosowej tekstu. Ale ponieważ sam tak słucham książek w formatach mobi, epub - korzystając z podobnego urządzenia - może uprzedzonym jestem. 

Co było "fajniaste" – to możliwość recenzowania na kartkach plansz w holu poszczególnych spektakli oraz mający w nosie RODO dotyk teatru odciskiem palca. Dzięki za ten paluch – wreszcie zapomniałem, że w przychodni wzywani nie są pacjenci z nazwiska a numerki, a w przedszkolach są i numerki, i znaczki, etc. Może to otrzeźwiło wielu z nas, by nie popadać w skrajności.  

No i gratulacje dla Dominiki Grendy i całej Jej teatralnej trupy - życząc miłego zwiedzania Krakowa w przerwach finału przeglądu Konfrontacji Scenicznych w ramach Manewrów Artystycznych Wojska Polskiego. 

BANWI