Do przemyślenia

"Suchy alkoholik"

.
By zrozumieć problem rodziny niepijącego alkoholika trzeba sobie 
wyobrazić taką sytuację. 

W momencie, gdy alkoholik zaczyna trzeźwieć, stając się tzw. suchym alkoholikiem, zachowania wszystkich domowników w jego domu zmieniają się diametralnie. Jeśli nikt nie pomoże alkoholikowi (a przecież nie musi; poza tym za lata picia nic mu się nie należy, jeśli chce więc się zmienić niech robi to sam, tak jak wcześniej pozostawiał rozwiązywanie wszelkich problemów swoim bliskim), to będzie tylko gorzej. Jeśli przez lata np. żona nakłaniała męża żeby przestał pić dobrze by było, by znalazła w sobie jeszcze trochę siły i pomogła mu wytrzeźwieć. Nikt nie  powiedział, że to będzie łatwe. Ale jeśli zależy nam na człowieku  to warto.

Uzależnienie jednego członka rodziny od alkoholu wpływa na drugiego. 

Staje się on osobą współuzależnioną. Taka niepijąca żona, matka (czasem mąż, ojciec, syn, córka) tak dalece przywyka do nałogu męża czy syna, że w chwili gdy ten przestanie pić, sama nie potrafi znaleźć się w nowej sytuacji. Nagle przestaje funkcjonować wieloletni, niezmienny domowy  „obrządek”, do którego wszyscy się przyzwyczaili.

- Mąż nie pije 7 lat mówi Barbara (48 lat). – Wcześniej przez 8 
lat piekła tygodniowych ciągów, zwolnień z pracy, wyciągania go 
dosłownie z rynsztoka – walczyłam o niego. Dla niego, dla siebie, dla naszych córek. Kochałam go, kocham go nadal. Wygrałam z wódką, przegrałam z miłością. On już mnie nie chce, nie jest zainteresowany tym, czy z nim zostanę, czy go opuszczę. Myślałam, że może poznał inną kobietę, ale nie. Jest zimny, niedostępny. Chyba lepiej było wtedy gdy już pił…

To kolejne wyznanie zagubionej, współuzależnionej osoby. Jej obserwacje są pewnie trafne, ale nie obiektywne. Ona, podobnie jak mąż powinna poddać się terapii. A właściwie nie tyle powinna, co musi. Często jednak jest tak, że nie dopuszcza do siebie takiej myśli – przecież to on pił, nie ja, on jest chory, nie ja…

Niepijący alkoholik próbuje często za wszelką cenę, np. strasząc rozwodem zwrócić na siebie uwagę. Trochę jak małe dziecko. 

Pomimo tego, że nie pije – jest abstynentem – jest mu z tym źle. Sam nie umie tego zmienić. Zdaje sobie często sprawę z absurdalności własnego zachowania, jednocześnie nie potrafiąc zrobić niczego konstruktywnego. 

Oczekuje pomocy, choć prawda jest też taka że nikt (ani współmałżonek ani dzieci) nie musi mu jej ofiarować. Jeśli jednak podjął próbę i przestał pić – Bóg jeden wie, jak było mu z tym ciężko – to może warto to docenić i mu pomóc?

Nie każdy to wytrzyma, ale chyba warto spróbować. Dobrze jest wiedzieć z jakim wrogiem się walczy, dlatego tak  ważna jest wiedza o uzależnieniu. 

W prawdziwym życiu nie ma wróżek i nikt nie potrafi zamieniać alkoholików w trzeźwe anioły. 

Nie potrafią tego najlepsze ośrodki odwykowe, grupy AA, ani ... najcudowniejsze żony.

Czasem co być może dla niektórych zabrzmi niewiarygodnie –  wytrzeźwienie (nie abstynencja, ale powolny proces trzeźwienia) sprawia, że alkoholik zaczyna myśleć i odzyskując rozum… ma uzasadnione pretensje do stylu życia współmałżonka. 

Zdarza się bowiem tak, że osoby żyjące z alkoholikiem tak naprawdę wcale nie chcą, by on wytrzeźwiał. 

Gdy jest pijany mają się na kim wyżywać (wyzywać, bić). Są panami domu i rodziny. Gdy trzeźwiejący alkoholik chce przejąć część domowych obowiązków, zabiera głos – rozpoczynają się konflikty, których niepijący  członek rodziny nie zamierza rozwiązywać. Po wielu latach mordęgi (gdy jedna ze stron nie chce skorzystać z pomocy specjalisty) często dochodzi do rozpadu takiego małżeństwa.

Jeszcze częściej zdarza się, że jeśli rodzina nie podda się terapii, to „suchy alkoholik” pozostawiony sam sobie, wraca do picia. Nawet po wielu latach.


S B

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz